Zeventigers van Actief Zorg

Tini (71): "Klanten snappen soms niet dat ik zo veel energie heb"

Vijf jaar geleden nam Actief Zorg het bedrijf over waar Tini werkte. Ze dacht: misschien moet ik wel vertrekken, ik ben immers al bijna 70. In plaats daarvan kreeg ze een vast contract en werkt ze nog steeds 9.5 uur per week als Thuisondersteuner: “Ik zou het niet willen missen”.

Vooral het contact met mensen vindt Tini fijn: “Ik heb weinig vrienden, omdat ik vriendschap moeilijk vind. Ik denk dat het te maken heeft met mijn jeugd; ik ben uit huis geplaatst en ben opgegroeid in een weeshuis. Daarom kan ik me moeilijk binden. Dan heb ik een leuke vriendin en verwaarloos ik dat weer. Met klanten bouw ik wél een band op. Dat gaat me makkelijker af. Misschien omdat ik erheen wordt gestuurd en zelf kan bepalen wanneer ik weer wegga.”

“Het is een geluk dat ik dit werk nog kan doen. Je lijf moet meewerken. Ook is goed eten belangrijk. Ik ben in de oorlog geboren, toen aten we alleen suikerbieten. Ik ben een ouderwetse werkster: ik doe alles op mijn knieën, neem plinten mee en draai matrassen om. Ik denk altijd: wat kan ik nog meer doen? En als er verdriet is, dan gaat dat altijd voor.”

"Als Thuisondersteuner maken we heftige dingen mee. Waar ik het thuis moeilijk vindt om troost te bieden, heb ik daar bij collega’s juist behoefte aan. In Sleeuwijk zijn we voor de pandemie begonnen met het delen van ervaringen, daar heb ik veel aan gehad. Ik hoop dat we dit binnenkort weer op kunnen pakken.”

Toos (71): "Ik heb wel 100 keer gevraagd of mijn man zich niet verveelt"
 

Toos Evertz begint altijd tien minuten te vroeg bij haar klant. “Dan is er ruimte om iets te delen”, vertelt ze. “Alles blijft strikt geheim, daar kunnen ze op vertrouwen.” Haar klanten zijn allemaal even enthousiast, sommige kent ze al dertien jaar: “Die beschouwen me als hun eigen kind.”

Toos begon in 2006 bij Actief Zorg. Ze werkt de ene week 27 uur en de andere week 22 uur, in de omgeving van Drunen. “Ik heb gelukkig een goede conditie. Soms als ik moe ben dan ga ik even vijf minuten zitten en dan zakt alles weer weg.”

Er is veel veranderd in de afgelopen jaren, vertelt Toos: “Toen ik net begon moesten mensen hun handtekening nog zetten op een formuliertje, daarna veranderde dat naar aftekenen in de werkmap en nu verwerken we alles in Fair Care.” 

Soms maakte ze heftige dingen mee, zo zag ze eens door het raam dat een klant was overleden. “Mijn leidinggevende van Actief Zorg belde mij in die periode elke dag, dat was heel fijn”, aldus Toos. “Daar neem ik mijn petje voor af.”

“Het zit in de familie dat ik altijd bezig ben. Ik kan niet stil zitten. Op vrijdag kom ik om vijf uur thuis en dan ga ik nog boodschappen doen. In de afgelopen jaren heb ik al honderd keer gevraagd aan mijn man of hij zich niet verveelt. Maar hij is beroepsmilitair geweest en filmt nu veel met zijn eigen bedrijf. Hij vindt het prima.”

"Ik weet niet hoe lang ik nog doorga, daar durf ik geen antwoord op te geven. Ik denk niet aan de toekomst. Ik blijf dit doen zo lang het nog gaat.”

Willeke (72): "Ik weet hoe belangrijk het is dat vaste mensen voor je klaar staan"

De uit Tilburg afkomstige Willeke Hendrickx werkt zes jaar bij Actief Zorg. Ze werkt negen uur per week bij drie verschillende klanten in Dongen. “Als ik langskom, staat er een kop thee klaar. Die gezelligheid is mij veel waard. Ook heb ik veel steun aan mijn klanten. Zo is er eentje net zoals ik net weduwe geworden, daar kunnen we het samen goed over hebben.”

“Veel klanten waarderen mijn lange ervaring. Sommige ken ik al vijf jaar, daar bouw je een band mee op. Soms eten we samen. Ik vind het nooit erg als ik een half uurtje uitloop, anders zit ik toch maar in mijn eentje thuis. Mijn man is dit jaar helaas overleden, na een ziektebed van zes jaar. Ik heb in die periode veel gehad aan de verpleegkundigen die bij ons thuis kwamen. Daarom weet ik hoe belangrijk het is dat vaste mensen voor je klaar staan. De klik die ik met mensen heb vind ik belangrijk. Je doet het samen, je zorgt voor elkaar. Een van mijn klanten heeft helaas kanker. We beginnen tegelijk met poetsen, tot het haar niet meer lukt. Dan werk ik het verder af. In de wijk waar ik woon ga ik gewoon verder. Ik ben mantelzorger van een buurtgenoot en wandel weleens met een vrouw met Parkinson. Dan drinken we achteraf een bakkie. Ik vind het fijn om iets te doen te hebben, waarbij ik ook nog van betekenis ben voor een ander. Ik hoop dat ik nog even door kan!”

* Dit artikel is in december 2021 gepubliceerd in de Actief Actueel, ons klantenmagazine.